15-12-2019 | Zondagmiddag 15 december waren er heel wat lezers afgekomen op de schrijversmiddag met Nowelle Barnhoorn. In Theater Mozaïek in Zuidlaren voelde boekbespreker Rudi Kamminga haar aan de tand over het onlangs door ons gelezen boek: De tweelingparadox. Waar televisie-interviewers nogal eens de neiging hebben zelf steeds aan het woord te zijn en het gewenste antwoord al vast voor te kauwen, gaf Rudi Kamminga de auteur alle ruimte om te reageren en zo hoort het ook.
Het eerste deel van het gesprek cirkelde steeds rond de vraag hoe werkelijkheid en fictie zich tot elkaar verhouden. Bijvoorbeeld in hoeverre Mathis gelijk is aan Nowelle. Zij vertelde dat ze van zichzelf en haar tweelingzus jongens had gemaakt om wat afstand te scheppen, om te benadrukken dat De tweelingparadox fictie is. Toch speelt haar leven natuurlijk wel een grote rol in het boek. Het wonen in Friesland, een moeder die daar wat geïsoleerd was en de afwezige vader, het zijn allemaal autobiografische elementen. Het schuldgevoel is dat slechts ten dele: toen ze haar eigen leven ging leiden, had ze misschien wel het gevoel haar zus in de steek te laten. Maar ze weigert zich schuldig te voelen aan het zuurstofgebrek bij haar zus, omdat ze bij de geboorte voorgekropen zou zijn.
In het tweede deel van het gesprek stelde Kamminga een aantal kritische vragen, bijvoorbeeld over de wat clichématige behandeling van de mannen in het boek en over het wat onduidelijke perspectief dat vanaf een later tijdstip de blik terugwerpt en hoe je dat in de roman terugvindt. Nowelle reageerde adequaat door te stellen dat verschillende mannelijke personages niet alleen maar emotioneel gesloten en onhandig, maar dat ze ook wel empathisch waren. Ze werd daarbij gesteund door de toehoorders, die aangaven geraakt te zijn door haar behandeling van de gehandicapte mens. Rudi Kamminga verdient lof omdat hij al deze elementen naar boven haalde door niet aan de oppervlakte van de roman te blijven, maar de diepte in te gaan.
Voorzitter Bernard Mencke toonde zich na afloop heel erg tevreden over deze schrijversmiddag. “Waar maak je nog mee, dat een zaal vol mensen twee uur lang ademloos blijft luisteren naar twee mensen die met elkaar spreken over een boek, over ouderschap en schuldgevoelens?”