Bij Dörte Hansen levert inspiratie soms maar twee zinnen op

Home / Nieuws / Bij Dörte Hansen levert inspiratie soms maar twee zinnen op

25-4-2018 | 25 april, de SLD had weer eens een gezellige en informatieve avond georganiseerd. In het Hofpoorttheater in Coevorden sprak Roald van Elswijk met Dörte Hansen, van wie de leden allemaal Het oude land hebben gelezen.

Hansen vertelde dat ze enorm verrast werd door het succes van haar eerste boek. Er werd zelfs gesproken van het Dörte Hansen-Wunder. Ze had het gevoel dat het succes niet haarzelf betrof, dat het buiten haar om ging. Haar tweede boek, Mittagsstunde is nu ook af en dat komt later dit jaar uit. Zo’n tweede boek is een killer, want je moet toch minstens je debuut evenaren. Als je eerste boek zo’n succes is, is dat een zware opgave.

Dörte Hansen groeide op in het kleine plaatsje Husum in Sleeswijk Holstein en ze wilde er weg toen ze ging studeren. Ze studeerde in Kiel en Hamburg. Toen ze haar plaats in dit leven bepaald had, kon ze terug naar haar geboorteplaats. In de stad is te veel afleiding, daar kan ze niet schrijven. Op het platteland word je meer op jezelf teruggeworpen. Elke dag gaat ze van half acht tot half twee op een stille, volkomen geïsoleerde kamer zitten en ze blijft zitten tot de inspiratie komt. Soms komt die niet en resulteert zo’n sessie in niet meer dan twee zinnen. Dat is erg frustrerend. Nu schrijft ze sowieso heel langzaam, ook als de inspiratie wel komt.

Thuis spreekt Hansen Platduits. Die taal speelt een belangrijke rol in haar werk. Een deel van het gesprek met van Elswijk ging ook in het Platduits. Het gebruik van een streektaal sluit mensen in, je hoort er echt bij, maar het sluit ook mensen uit. Het landleven vormt een van de belangrijkste thema’s van Het oude land. Een ander thema is de Heimatslosigkeit van de vluchtelingen. Dit boek was al klaar voor het vluchtelingendebat in Duitsland goed losbarstte. Het heeft wel bijgedragen aan dat debat. Hansen heeft een hele kist vol brieven van lezers die schreven dat ze zich zo herkenden in Hildegard von Kamcke, die in 1945 voor de Russen uit het oosten van Duitsland vluchtte. Omdat de Duitsers de daders waren en niet de slachtoffers, werden ze geacht nooit over hun problemen te spreken. Het boek Het oude land maakte het gesprek wel mogelijk. Dörte Hansen ontmoette bij lezingen mensen die huilden, omdat nu pas al hun ellende naar buiten kwam. Vluchtelingen werden destijds ook bepaald niet met open armen ontvangen. Polakken, Duitsers uit het oosten van Duitsland, werden aan hun lot overgelaten. Het wekt verbazing dat mensen die vroeger vluchteling waren , nu vaak zo weinig begrip kunnen opbrengen voor de vluchtelingen van nu. Toch vinden met name mensen op het land, dat het niet altijd verstandig is alles zo maar te zeggen. Wat gezegd is, kun je nooit meer ongezegd maken. Bovendien is het aantal woorden dat je tot je beschikking hebt beperkt, je kunt er dus maar beter zuinig op zijn, voor je het weet zijn ze op.

Ondertussen schrijft Hansen verder. “Lezen en schrijven is alles wat ik gedaan heb in het leven. Andere dingen lukten niet”. We hopen dat ze doorgaat met schrijven en we kijken uit naar de publicatie van haar tweede boek Mittagsstunde. Ik vermoed en hoop dat haar woorden voorlopig niet zullen opraken.